“Multi.Ch. Copper and Brass’s Yggr”, alias “Yggr”, maar ook “Yggy, Yggypup, Yggtje, … “, mama’s kind en Wereldkampioen…
Yukon’s fokker organiseerde na een achttal maanden een nestreünie annex keuring en funmiddag. Ook Jason, “Hyflyer’s Mississauga Jason” was daar, een rustige, imposante reu met présence.
“Waw! Daar wil ik ooit wel een pup van!”, dacht ik, en zei ik… De fokker antwoordde me dat ze net een nestje had liggen van Jason en Reggie, “Redina of Great Pleasure”. En wat moet je niét doen als je eigenlijk niet van plan bent er een pup bij te nemen? Juist ja… naar het nestje gaan kijken ?
En zo kwam Yggr er, meer dan Yukon uitgeselecteerd op karakter (wat rustiger dan Yukon zou niet slecht zijn ? ) en bouw. Want ondertussen had ik met Yukon een paar shows gelopen, en hoewel ik heel luid geroepen had dat ik dat nooit zou doen, was het toch wel leuk.
Yggr was inderdaad een rustiger hondje, een ideaal speelkameraadje voor Yukon, die er zijn energie mee kwijt kon. Iets gemakkelijker om gehoorzaamheid en jacht mee te trainen ook, hoewel ook hij typische Toller-trekken vertoonde… Sommige dagen werkte hij geweldig, klaar voor een wedstrijd (dacht ik!). Maar de volgende dag kon het helemaal anders zijn, dan kon hij mij, na het werpen van de dummy, aankijken met een blik van: “Dummy halen? Ik??? Nee hoor, vandaag loop je zelf maar!”. En ook dat werd hem vergeven, want als mama’s kindje wist hij mij maar al te goed in te pakken.
Yggr showen was een groot plezier… Net als zijn vader had hij een présence, een rustige, maar zelfverzekerde attitude in de ring, die hem menig maal de opmerking “very showy dog” heeft opgeleverd. Met Yggr heb ik (met uitzondering van de puppyklas) 66 shows gelopen, waarvan hij 23x “Beste van het Ras” werd! De eerste keer vanuit jeugdklas op 13 maanden leeftijd, de laatste keer vanuit veteranenklas op 10 jaar leeftijd. Hij verdiende menig kampioenstitel, met als mooiste toch de titel van “Wereldkampioen 2003”, op 4 jaar leeftijd.
Maar Yggr was niet alleen mooi, hij kon echt wel werken. Met hem heb ik de eerste stappen gezet in het jachtgebeuren, en met hem heb ik leren genieten van het “picking-uppen”. Van de altijd zo rustige Yggr bleef op jacht niet veel meer over… hij was ooit zo snel vertrokken na het schot, dat de fazant bijna bovenop hem neerviel!
Ook Yggr heeft heel lang gezond mogen leven. Helaas werd hij de laatste maanden dement, en werd erg angstig en onrustig. Yukon en Yggr waren altijd al onafscheidelijk, maar nu werd Yggr nog afhankelijker. Toen de dringende en pijnlijke beslissing zich opdrong Yukon te moeten laten inslapen, heb ik er voor gekozen Yggr niet alleen achter te laten… In die 14 jaar en 6 maanden die Yggr is mogen worden, zijn ze nooit uit elkaar geweest. Waar je de ene zag, zag je de andere. Het voelde niet goed ze nu te scheiden.
En dus rusten Yukon en Yggr nu voor altijd samen… Mama’s kind en schaduw is niet meer. Dubbele pijn, maar ook wel het gevoel dat het voor hen zo beter is. En dat is wat telt…
